تو یه روز سرد خزون/ جاده پر از غبار غم/ من بودم و یه چمدون/ میزدیم با هم قدم/
من بودم و اون جاده ها/ که میرسید به شهر دور / یه شهر پر از غصه که من / کرده بودم ازش عبور/
من بودم و حسی غریب / و تکیه گاهم چمدون / من بودم و چشمایی که / پر شده بود از آسمون /
تکیه زدم به یه درخت / چشمامو بست دست نسیم / انگار میگفت ما می تونیم/ به آسمونا برسیم /
تو خواب و بیداری کسی / دستای سردمو فشرد/ دیدم که من رو با خودش / به سمت آسمون می برد/
چشمامو باز کردم و بعد / دیدم رو ابرا خوابیدم / از اون بالا پیش درخت / جسم غریبم رو دیدم/
تو یه روز سرد خزون/ تموم آدما باهم / تنه شکسته منو / دادن به دست خاک غم. . .
