میون هرزه علف ها یه درخت سر بلندم

که به بوسه علف ها رو تنم دل نمی بندم

می پیچن دور تن تو می کشن شیره جونت

می کشن به رسم عادت دل سبز و مهربونت

تا فقط از تو بمونه تن خشک و زخمی و زرد

آخر مهمون نوازی سفره خالی  دل پر درد

قانون جنگل همینه ای نهال سبز و تازه

هرکی بیشتر مهربونه توی این جنگل می بازه

اینو می گم صاف و ساده تا بدونی تا نسوزی

تا نبینی با دو چشمت مرگ تلخ و تیره روزی

آخه من اینجا یه عمره با دو چشمونم می بینم

توی هر ثانیه صد بار به عزای عشق می شینم

تن من زخمی اما هنوزم سبزم و زندم 

ولی این زندگی تلخه با کدوم بهار بخندم

قانون جنگل همینه سر این جنگل درازه

بگذر از این بوسه مرگ ای نهال سبز وتازه